trudno

sprawa mojego wyjazdu dalej żyje. prawdopodobnie wylecę do Londka w środku maja... z jednej strony strasznie się cieszę, bo o tym marzyłam jeszcze ładnych parę lat temu (zanim wielka polska inwazja dotarła do UK). w ten sposób zbliżam się o znaczny krok bliżej do wymarzonych studiów filmowych w anglii.. ale z drugiej strony dopiero zaczęło do mnie tak naprawdę dochodzić, że zostawiam coś za sobą, że nie wspomnę o ludziach, których tu zostawiam..:(

niesamowicie trudno będzie mi zostawić moją najlepszą A., poza tym Rambusia będzie mi bardzo brakowało, no i nawet cholera za rodzicami będę chyba tęsknić! :( przygnębia mnie myśl, że ni będzie ich ze mną, tak jak do tej pory..ale chyba taka kolej rzeczy? 

z innej beczki: ostatnio jechałam autobusem z rodzin, która rozmawiała i krzyczała do siebie, ale w języku migowym. z jednej strony poczułam się dziwnie siedząc obok ze słuchawkami na uszach, z drugiej pomyślałam, że dziwne jest to, że mogli spokojnie do siebie krzyczeć (nawoływali tych będących po przeciwległej stronie autobusu).

nie tęsknilibyście za takim cudakiem? :